Derde rit van mijn project "Ride for Alzheimer" en opnieuw een 200 km.

Na een "normale" rit in november en de ijzige rit in december was het afwachten wat de weergoden nu weer in petto hadden. De voorspellingen gaven veel wind en buien in de namiddag...

Het vertrek was in Café Berkemus, Voortkapelseweg 2, 2200 Herentals-Noorderwijk.

Na een voorspoedige autorit kon ik me (mentaal) klaarmaken voor een nieuwe uitdaging.

Ik kwam redelijk wat bekenden tegen in het café waar zoals gewoonlijk toch wat spanning in de lucht hing.

Na de koffie was ik opnieuw een van de eerste vertrekkers...

Via Westerlo ging het richting Averbode waar ik wat foto's van de abdij nam. Ik ben hier al enkele malen geweest en blijf dit zo'n rustgevende plek vinden!

Wanneer ik door de Lekjesdreef reed, moest ik uiteraard aan de ijsjes denken maar in plaats daarvan was het isotone drank 🙂

Ik reed zoals gewoonlijk een rustig tempo en op weg naar Lummen werd ik door een grote groep "voorbij gevlamd". Achteraf zag ik dat de eersten maar liefst drie uur sneller waren geweest (niet dat ik hier wakker van lig...).

Onderweg had ik bij mijn eerste tussenstop ook kennis gemaakt met een dame die geïnteresseerd vroeg waar ik mee bezig was. Toen ik haar mijn project uitlegde, ontspon zich een zeer interessante discussie. Onverwachte ontmoetingen als deze maken het voor mij allemaal waard.

Na 63 km was de eerste controle bij Bruno Foodcorner (Esso tankstation) in Genk. Hier kwam ik Marijke S. tegen die me uitnodigde om bij haar aan tafel te zitten. Marijke was de dame waarmee ik de laatste kilometers in Berlaar had gereden...

Na de koffie stelde Marijke voor om samen met haar en Stefan B. verder te rijden. Ik twijfelde wat maar besloot dat dit toch leuker was. Na een tijdje moest ik hen echter laten gaan ook al omdat ik vasthield aan mijn reguliere stops.

Aan De Wijers viel mijn mond open van verbazing. Hoe mooi was dit wel niet, zeg! Hier moet ik absoluut eens terugkomen om te wandelen!

Even later kon ik aanpikken bij een groep die het me heel wat makkelijker maakte. We passeerden o.a. Winterslag en Genk en kwamen uiteindelijk in Rekem aan. Deze gemeente en streek staat al een tijdje op mijn lijst van te bezoeken plaatsen en ook nu was het genieten tot en met.

Vanaf hier streelden we een tijdje de Nederlandse grens en waar de meanderende Maas voor heel wat fotogenieke momenten zorgde.

Spijtig genoeg stond hier een strakke (zij)wind wat het fietsen niet echt simpel maakte. Gelukkig was het fietspad breed genoeg en van uitmuntende kwaliteit zodat het toch genieten bleef!

Iets verder zag ik "mijn" groep staan. Iemand had een lekke band en dan blijft men wachten tot alles in orde is. Ik moet eerlijk toegeven dat dit me heel goed uitkwam...

De tweede controle was in café 't Stamineeke in Rotem. Hier nam ik wat meer tijd om te bevoorraden. Er waren ook redelijk wat BRM'ers en die namen eveneens uitgebreid de tijd om wat krachten op te doen.

Na 123 km sloeg echter het noodlot toe. Marijke en ik waren na een korte klim wat voorop geraakt en bij een haakse bocht in het bos lag ik plots tegen de grond. Vermoedelijk had ik met mijn voorwiel een modderplek geraakt. Gelukkig reed ik op dat ogenblik niet snel maar was toch even van de kaart. Marijke moest me uit mijn klikpedaal helpen en ik moet zeggen dat ik heel gelukkig was dat ik op dat ogenblik gezelschap had! De rechterzijde deed wat pijn maar ik kon verder. Enkel de rechtergreep op mijn stuur stond wat scheef.

Met zijn drieën (Marijke, Tom O. en ik) bereikten we uiteindelijk controle 3: Ontmoetingscentrum Ons Huis in Heusden-Zolder. Dit was een zeer leuke locatie en menig fietser nam hier iets om de maag te versterken.

Wij besloten om op een bepaald moment te vertrekken omdat de rest van de groep nog steeds niet gearriveerd was. Blijkbaar hadden we toch redelijk wat snelheid gemaakt. Het was ook zaak om zoveel mogelijk van het bestaande (zon)licht gebruik te maken...

Op een bepaald moment verliet Tom ons omdat hij ergens anders vertrokken was. Even later gingen dan de aangekondigde hemelsluizen open... Ik kreeg het nu moeilijk. Vooral mentaal begon ik te kraken. Aan Marijke zei ik van alleen verder te rijden maar dit was buiten de vrouwelijke waard gerekend. "Samen uit, samen thuis" zei Marijke en achteraf was ik maar al te blij.

We hadden nog een "oef-momentje" toen in het donker het fietspad besloot om plots te eindigen en over te gaan in steentjes waardoor Marijke zich maar ei zo na kon recht houden...

De laatste uren regende het echt oude wijven en Marijke bleef maar gaan. Zonder haar had ik er heel wat langer over gedaan en was dus maar al te blij dat we na 10:28 opnieuw aan Café Berkemus kwamen. Het minste dat ik kon doen, was Marijke te trakteren op een welverdiende warme choco. BEDANKT MARIJKE!!!

P.S.: de "klop" kwam achteraf. Buiten een enorme bloeduitstorting had ik redelijk wat last van de lies. Na een week heb ik dan toch maar besloten om de dokter op te zoeken die me een echo voorschreef. Hieruit bleek geen zware blessures maar enkel dat de adductoren wat geraakt waren. Ik heb veel gerust en heb op donderdag 26 januari 2023 een uur gefietst zonder pijn.

De volgende rit is normaal gezien op zondag 5 februari met vertrek in Gooik maar het parkoers staat me niet echt aan en bovendien zou ik liever opnieuw wat basisconditie op doen. Vermoedelijk ga ik dus gebruik maken van een van mijn "jokers" en ga halverwege februari op eigen houtje een 200 km doen...

P.P.S.: vermoedelijk heb ik weer opnieuw verkeerd/te laat op mijn Garmin gps gedrukt want de eerste 50 km ben ik kwijt en heb ik van mijn Strava (via iPhone) moeten nemen. Op Strava zien jullie dus twee ritten...