Nu het meeste stof (...) gaan liggen is, kan ik eindelijk een korte analyse schrijven.

De keuze van het verblijf bij Hof Moye Tyt bleek een voltreffer; ergens rustig verblijven in plaats van in een druk hotel is zeker voor herhaling vatbaar!

Wat ik voor fietskledij had meegebracht was ook in orde; enkel bleek achteraf de combinatie koude (7 graden) en vermoeidheid toch voor wat rillingen te zorgen.

Eten en drinken was ook ok, alleen blijft dit mijn grootste pijnpunt; ik drink veel te weinig (probeer nochtans elke 15 minuten een slokje) en na een tijdje verdraag ik ook geen voedsel meer. Ik denk dat hier nog heel veel vooruitgang te boeken valt. Ik ga voor mijn 600 km een nieuwe strategie proberen maar hier horen jullie later nog van.

Het materiaal was ook in orde met vooral de combinatie Tailfin Carbon Rack en Top Trunk Bag dat een succes bleek. Ik had deze rit nooit of te nimmer met mijn rugzak kunnen uitrijden! Het enige wat me kopzorgen bezorgd heeft, was dus mijn gps. Was het een gebruikersfout of was er toch iets technisch aan de hand maar de problemen bij het vertrek zorgden toch voor een pak stress... Gelukkig had ik een reserve gps mee (waar ik eerst niet aan gedacht had)!

De rit zelf dan... Mijn vooropgestelde schema bleek prima te zijn al heb ik in het begin door even twee andere deelnemers te volgen ervoor gezorgd dat ik tot anderhalf uur voorsprong had. Het verkeerd rijden (10 km) na het eerste controlepunt in Warneton was mijn eigen fout en had eigenlijk niet mogen gebeuren. Tot in Le Touquet-Paris-Plage was er eigenlijk weinig aan de hand al heb ik, mede door de wind de laatste kilometers toch tijd verloren. De korte ontmoeting met Steven Bouedec heeft me deugd gedaan en voor de nodige brandstof gezorgd. Ik vertrok hier ook nog pal op schema. Van zodra het donker werd, is het wat "bergaf" gegaan (er werd effectief redelijk wat geklommen). Waarom ik stelselmatig minder werd, is vermoedelijk een combinatie van factoren: koude, wind, te weinig eten en drinken maar ook stilaan de afstand. Ik rijd nu wel regelmatig wat ritten maar eigenlijk zou je meerdere malen per week een lange duurrit moeten rijden. Het alleen rijden tijdens de nacht met weinig tot geen straatverlichting, gekoppeld aan het desolate landschap vond ik bijwijlen onverantwoord. Regelmatig iets posten op Facebook zorgde, ook voor het "thuisfront", voor wat rust.

Ik heb nog nooit zo afgezien, vooral mentaal dan. Fysiek viel het nog enigszins mee, vooral omdat ik nooit "in het rood" reed. Ik begrijp nu ook beter wat bv. een Karel Sabbe tijdens de Barkley Marathons meemaakte. Op een bepaald ogenblik was ik bijna al slapend aan het rijden en begon te zwalpen. Dit is een aspect waarvan ik vind dat dit veel te weinig belicht wordt. Ik ga dit dan ook tijdens mijn "afsluitavond" uitvoerig bespreken.

Als afsluiter nog dit... Het thuisfront en hiermee bedoel ik in eerste instantie de persoon die met je mee gaat, speelt een onbetaalbare rol. Niet alleen zorgt hij/zij voor de nodige rust voordien maar vooral de steun tijdens de rit heeft er meermaals voor gezorgd dat ik het toch weer even zag zitten. Ook de vele collega's en/of vrienden die berichtjes stuurden, waren een niet onbelangrijke schakel tijdens deze tocht. Het kan voor sommigen misschien triviaal klinken maar wanneer je even een pauze neemt en je bekijkt wat berichtjes dan besef je dat je er niet alleen voor staat. Het allermoeilijkste vond ik nog de dagen achteraf. Ik was niet echt tevreden met mijn rit en had het moeilijk om het een plaats te geven. Wanneer alles achter de rug is, ga ik eens met een sportpsycholoog praten want ik vind het belangrijk om het waarom hier achter te weten maar ook om dit te kunnen delen met anderen.

Binnen exact twee weken volgt dan hopelijk de bekroning met een succesvolle 600 km; dit is waar ik naartoe heb gewerkt. Verdere info volgt nog komende week. Hopelijk kan ik op evenveel steun rekenen als tijdens mijn 400 km; HET HELPT ECHT!