Hot, hotter, hottest. Ik denk dat dit het beste besluit is wat ik kan schrijven maar laat ik vooral beginnen met het begin...

In aanloop naar de ultieme rit is er heel veel gebeurd. Zo organiseerden enkele fantastische collega's "Hotdogs for Alzheimer". Oorspronkelijk bedoeld als test voor een kleine groep, is het al snel viraal gegaan en hebben we bijna 100 hotdogs verkocht! De opbrengst bedroeg 300 eur!!! Bedankt lieve organisatoren en fantastische bezoekers!

De vorige ritten heb ik steeds problemen gehad om voldoende te eten en te drinken. Ik denk dat ik nu nog nooit zo goed voorbereid was. Gedurende twee weken dronk ik een flesje rodebietenextract leeg, lette sterk op mijn voeding en ging op zoek naar drank/gelletjes die minder maagproblemen gaven. Uiteindelijk kwam ik bij Maurten terecht. De Drink Mix 320 kun je bijna nergens meer vinden (omdat atleten, ... ze gebruiken) maar ik had het geluk om er toch nog op de kop te kunnen tikken. Deze ging ik houden voor de tweede lus...

In aanloop naar de rit kreeg ik iets minder leuk nieuws... Had ik de vorige ritten nog geklaagd over de lage temperatuur en regen, dan voorspelden ze nu een hittegolf; iets waar ik helemaal niet tegen kan! Jaren geleden eindigde een fietstocht naar Parijs nog op spoed in Malmedy en had ik tweedegraadsbrandwonden... Daarom dat ik nog snel bij Peloton de Paris de "Sprinteur Long Sleeve Jersey" kocht. Deze zou al tenminste mijn armen beschermen...

Vanaf donderdag had ik dan vakantie om me rustig voor te bereiden. Zaterdag stond ik om 3.00 uur op, ontbeet wat en vertrok omstreeks 4.45 uur naar Morkhoven (bij Herentals). Op de weide naast het gesloten café stonden twee mobilhomes maar verder niemand. Ik maakte me rustig klaar en plots was daar Pascal "Belgabike" Mullebrouck. Jawel, dezelfde toffe persoon waarmee ik mijn 300 km van Tervuren had gereden! Toen ik hoorde dat hij ook deze tocht ging rijden, samen met Antonio Moreno Casas, kon ik mijn vreugde niet op. Eindelijk nog eens iemand om mee samen te rijden! Het weerzien was hartelijk en vooral voor Belgabike was deze rit belangrijk omdat hij dit nog nodig had om deel te mogen nemen aan Paris-Brest-Paris op 20 augustus (een nietige 1200 km...).

Om 6.14 uur (drie kwartier voor het officiële vertrek) gingen we op pad want organisator Jan Geerts was ruim op tijd om de controlekaarten te overhandigen. Met de temperaturen die voorspeld waren, was elke minuut een gewonnen minuut...

Vanuit Herentals volgden we de Kleine Nete tot in Antwerpen waar we ons eerste "specialleke" kregen: de Sint-Annatunnel onder de Schelde... Het was even wachten op de lift maar dan konden we stapvoets de tunnel in. Naar boven kregen we de tip om de houten roltrap te nemen. Dit was voor mij werken geblazen!

Hierna volgde een ongelooflijk saai stuk... Voortdurend reden we langs de E34/A11 en we voelden de warmte al. Voor de eerste controle in Zelzate was het enig noemenswaardige feit de Verbeke Foundation waar ik snel een foto nam...

Net voor Zelzate werden we voorbij gereden door de grote groep randonneurs. Ik blijf me verbazen over die mannen hun snelheid... Alle controles waren vrije controles maar er werd aangegeven dat we een stempel konden krijgen bij Taverne Century op de Grote Markt. Antonio wou echter liever iets verder bij een broodjeszaak gaan... Er stonden ondertussen 90 km op de teller (10:34 uur)

Na dit intermezzo ging het dan richting Knokke. In Kaprijke stopten we omdat Antonio zonnecrème nodig had en dus maakten Belgabike en ikzelf van de gelegenheid gebruik om er een foto te nemen...

Het leuke met zijn drieën is onder andere dat je van mekaar wat foto's kunt nemen, iets wat we dus af en toe deden...

In Balgerhoeke zagen we het tankmonument, een gedenkteken voor de bevrijding door Canadese troepen op 15 september 1944...

Het Schipdonkkanaal nam ik bijna volledig voor mijn rekening waarna we de Damse Vaart tot in Hoeke namen. Dankzij de bomen onderweg hadden we toch wat schaduw,,,

Aan Hoeve Hazegras trakteerde Antonio ons op een ijsje maar ik wou voorzichtig zijn en liet dit passeren...

Toen we dan om 14.05 uur na 153 km in Knokke aankwamen voor de tweede controle, leek het wel of we in een heteluchtoven aan het rijden waren. Ik registreerde een maximumtemperatuur van maar liefst 41 graden...

Uiteindelijk vonden we nog een rustig terras om wat te drinken en waar ik een tomatensoep at omdat ik absoluut wat "voedsel" wou binnen krijgen!

Het bleef nu onmenselijk warm en ik nam toen de moeilijke maar mijn inziens op dat ogenblik de enige juiste beslissing: ik zou stoppen na de eerste lus. Voor zondag gaven ze nog warmer en 260 km met 3000 hoogtemeters voor de boeg leken me gewoonweg niet verantwoord...

Mijn kompanen verschoten van deze beslissing en probeerden me nog moed in te spreken maar ik was vrij zeker van mijn stuk.

In Brugge dronken we nog snel een Cola, ... en scoorden ook onze derde stempel (177 km - 16.09 uur). We wilden ook zo snel mogelijk weg uit deze mierennest...

Hoe warm het voor iedereen wel was blijkt uit bovenstaande foto; Antonio moest even bekomen maar ook wij waren blij om op een grote baan tegen een vrachtwagen wat schaduw te vinden...

Het stuk tussen Brugge en Gent was voor ons drieën zwaar. Ik vertelde mijn kompanen dat ik in Gent zou trakteren en dan alleen verder zou rijden. Dit was toch even een emotioneel moment...

225 km - 19.05 uur - Controle 4 - Gent. Sorry mensen maar de heteluchtoven op volle kracht heeft zijn tol geëist, ook bij mijn medefietsers… Ik heb, hoe hard het me ook valt, gekozen om mijn gezondheid niet verder op het spel te zetten en ga rustig proberen om de eerste lus van 330 km af te werken. Dan stopt het…

Ik was eerlijk gezegd wat bang voor de reacties maar was blij verrast door het begrip waarvoor dank!

Toen mijn kompanen vertrokken had ik het toch even moeilijk maar ik moest en zou de resterende 110 km uitrijden!

Uiteindelijk kwam ik hen onderweg nog eens tegen toen ze op een terras genoten van wat drank maar ik besloot om rustig verder te rijden ook omdat ik meer en meer last kreeg van een vervelend probleem waar ik tot nu toe nog niets over gezegd had...

Ik heb vanaf ik aan dit project begon al wat lichte hinder aan het zitvlak. Tijdens mijn 400 km werd ik voor het eerst geconfronteerd met echte pijn. Tegen beter weten in dacht ik dat het enkel kwam door de afstand maar vermoedelijk is het een combinatie van de afstand, hygiëne (broek), zadel, ... Mijn laatste 100 km heb ik echt afgezien; meerdere malen heb ik gedurende lange tijd op groot verzet rechtstaand gefietst. Soms probeerde ik op een kant van mijn achterste te rijden maar dit bleek ook geen al te best idee... Bon, achteraf is gebleken dat ik toch serieuze irritatie en wat wondjes had. Misschien vinden jullie dit te veel informatie maar een verwittigd man/vrouw is er twee waard. Momenteel verzorg ik me met Iso-betadinezeep en een herstellende crème...

Mijn laatste foto verstuurde ik vanuit Buggenhout en het deed deugd dat mensen me wilden komen aanmoedigen, bevoorraden, ... maar de zombie-modus wou gewoon zo snel mogelijk richting Morkhoven...

En of dit alles nog niet genoeg was, kregen we verder af te rekenen met een omweg in het pikkedonker...

Het laatste stuk vanaf Lier heb ik echt al mijn karakter moeten aanspreken.

Ik vroeg nog ergens ten velde of ik in de juiste richting reed maar uiteindelijk bereikte ik Morkhoven om 2.00 uur na 19.45 uur fietsen (rijtijd 16 uur). Er stonden 339 kilometers op de teller... Volgens mijn schema had ik er om 2.55 uur moeten zijn maar gezien we 45 minuten eerder waren vertrokken, dus 10 minuten voor op schema 🙂

Even twijfelde ik nog om toch te proberen wat te slapen en de tweede lus aan te vangen maar de rede (en vooral het achterste) hebben uiteindelijk beslist om huiswaarts te keren...

De afgelopen dagen zijn een echte emotionele rollercoaster geweest. Enerzijds is er de teleurstelling door het "falen" maar de rede overheerst momenteel (gelukkig) nog.

Ik kan echter niet genoeg benadrukken hoeveel de positieve reacties me geholpen hebben om dit een plaats te geven. Wees er zeker van dat dit zeker aan bod komt tijdens mijn afsluitende avond! Zonder jullie, VRIENDEN, was dit alles niet mogelijk geweest!

Er staan nog vier 200 km op de planning die ik hopelijk pijnvrij kan rijden en in schoonheid mag eindigen.

Dankzij de sponsors die blijven steunen, heb ik ondertussen maar liefst 2875 eur bij mekaar gesprokkeld. Je wordt er stil van.

Dit was voor u, mama...